Dlaczego węglik wolframu jest idealnym materiałem na narzędzia?

Dlaczego węglik wolframu jest idealnym materiałem na narzędzia?

Węglik wolframu jest najczęściej stosowanym rodzajem materiału narzędziowego do obróbki szybkobieżnej (HSM) wytwarzanym w metalurgii proszków, składającym się z cząstek twardego węglika (zwykle węglika wolframu WC) i bardziej miękkiego wiązania metalowego. kompozycja. Obecnie istnieją setki węglików wolframu na bazie WC o różnych składach, z których większość wykorzystuje kobalt (Co) jako spoiwo. Nikiel (Ni) i chrom (Cr) są również powszechnie stosowanymi spoiwami i można dodawać inne dodatki. Niektóre pierwiastki stopowe.

Dlaczego jest tak wiele gatunków węglików? W jaki sposób producenci narzędzi wybierają odpowiedni materiał narzędziowy do konkretnego procesu skrawania? Aby odpowiedzieć na te pytania, najpierw zrozumiemy różne właściwości, które sprawiają, że węglik wolframu jest idealnym materiałem narzędziowym.  

Co to jest węglik wolframu?- jedność twardości i wytrzymałości?

 Węglik wolframu WC-Co ma wyjątkową zaletę zarówno pod względem twardości, jak i udarności. Sam węglik wolframu (WC) ma bardzo wysoką twardość (poza korundem lub tlenkiem glinu), a jego twardość rzadko zmniejsza się wraz ze wzrostem temperatury roboczej. Brakuje mu jednak wystarczającej wytrzymałości, która jest podstawową właściwością narzędzi skrawających. Aby wykorzystać wysoką twardość węglika wolframu i poprawić jego wytrzymałość, do spajania węglika wolframu stosuje się spoiwa metalowe, dzięki czemu materiał ma twardość znacznie przewyższającą twardość stali szybkotnącej, a jednocześnie jest w stanie wytrzymać większość procesów skrawania. Siła cięcia. Ponadto może wytrzymać wysokie temperatury skrawania powstałe w wyniku obróbki z dużą prędkością.

    Obecnie prawie wszystkie narzędzia i wkładki WC-Co są powlekane, więc rola materiału osnowy wydaje się mniej istotna. Ale w rzeczywistości to właśnie wysoki moduł sprężystości materiału WC-Co (miara sztywności, moduł temperatury pokojowej WC-Co jest około trzy razy większy niż w przypadku stali szybkotnącej) zapewnia nieodkształcalne podłoże dla Powłoka. Matryca WC-Co zapewnia również wymaganą wytrzymałość. Właściwości te są podstawowymi właściwościami materiałów WC-Co, ale można je również dostosować do składu materiału i mikrostruktury podczas wytwarzania proszków węglika wolframu. Dlatego przydatność wydajności narzędzia do konkretnego procesu zależy w dużej mierze od wstępnego procesu frezowania.    

Jak wygląda proces frezowania węglika wolframu?

    Proszek węglika wolframu otrzymuje się przez nawęglanie proszku wolframu (W). Właściwości proszku węglika wolframu, zwłaszcza jego wielkość cząstek, zależą przede wszystkim od wielkości cząstek surowego proszku wolframu oraz temperatury i czasu nawęglania. Kontrola chemiczna jest również krytyczna, a zawartość węgla musi być utrzymywana na stałym poziomie (blisko teoretycznego stosunku wagowego 6,13%). Aby kontrolować wielkość cząstek w kolejnym procesie, przed obróbką nawęglania można dodać niewielką ilość wanadu i/lub chromu. Różne warunki dalszego procesu i różne zastosowania końcowego przetwarzania wymagają kombinacji określonej wielkości cząstek węglika wolframu, zawartości węgla, zawartości wanadu i zawartości chromu, a różnice w tych kombinacjach mogą dawać wiele różnych proszków węglika wolframu.

    Gdy proszek węglika wolframu jest mieszany i mielony ze spoiwem metalowym w celu wytworzenia proszku węglika wolframu określonego gatunku, można stosować różne kombinacje. Najczęściej stosowana zawartość kobaltu to wagowo od 3% do 25%, a nikiel i chrom są wymagane do zwiększenia odporności narzędzia na korozję. Ponadto wiązanie metalu można dodatkowo poprawić, dodając inne składniki stopu. Na przykład dodanie niobu do węglika wolframu WC-Co może znacznie poprawić wytrzymałość bez obniżania jej twardości. Zwiększenie ilości spoiwa może również zwiększyć wytrzymałość węglika wolframu, ale zmniejszy jego twardość.

    Zmniejszenie wielkości cząstek węglika wolframu może zwiększyć twardość materiału, ale w procesie spiekania wielkość cząstek węglika wolframu musi pozostać niezmieniona. W czasie spiekania cząstki węglika wolframu są łączone i hodowane w procesie rozpuszczania i ponownego wytrącania. W rzeczywistym procesie spiekania, w celu utworzenia całkowicie gęstego materiału, wiązanie metaliczne przechodzi w stan ciekły (tzw. spiekanie w fazie ciekłej). Szybkość wzrostu cząstek węglika wolframu można kontrolować dodając inne węgliki metali przejściowych, w tym węglik wanadu (VC), węglik chromu (Cr3C2), węglik tytanu (TiC), węglik tantalu (TaC) i węglik niobu (NbC). Te węgliki metali są zwykle dodawane podczas mieszania i mielenia proszku węglika wolframu razem ze spoiwem metalowym, chociaż węglik wanadu i węglik chromu mogą również powstawać podczas nawęglania proszku węglika wolframu.

    Gatunki sproszkowanego węglika wolframu mogą być również produkowane z przetworzonych materiałów z węglika spiekanego. Recykling i ponowne użycie zużytego węglika wolframu ma długą historię w przemyśle węglika wolframu i jest ważną częścią całego łańcucha gospodarczego branży, pomagając obniżyć koszty materiałów, chronić zasoby naturalne i uniknąć odpadów. Szkodliwa utylizacja. Odpady węglika wolframu można generalnie wykorzystać ponownie w procesie APT (parawolframian amonu), w procesie odzyskiwania cynku lub przez sproszkowanie. Te „przetworzone” proszki węglika wolframu mają generalnie lepsze, przewidywalne zagęszczenie, ponieważ ich powierzchnia jest mniejsza niż proszek węglika wolframu wytwarzany bezpośrednio w procesie nawęglania wolframu.

    Warunki przetwarzania dla mieszania proszku węglika wolframu ze spoiwem metalowym są również krytycznymi parametrami procesu. Dwie najpowszechniejsze techniki mielenia to mielenie kulowe i mielenie ultradrobne. Oba procesy umożliwiają równomierne wymieszanie zmielonego proszku i zmniejszenie wielkości cząstek. Aby umożliwić ściskanie przedmiotu obrabianego, aby miał wystarczającą wytrzymałość, aby zachować kształt przedmiotu obrabianego i umożliwić operatorowi lub robotowi podniesienie przedmiotu obrabianego do pracy, zwykle konieczne jest dodanie spoiwa organicznego podczas frezowania. Skład chemiczny takiego spoiwa może wpływać na gęstość i wytrzymałość prasowanego przedmiotu. W celu ułatwienia operacji zaleca się dodanie spoiwa o wysokiej wytrzymałości, ale skutkuje to mniejszą gęstością prasowania i może powodować twardość bloku, co skutkuje defektami w produkcie końcowym.

    Po zakończeniu mielenia proszek jest zwykle suszony rozpyłowo w celu wytworzenia sypkiej masy, która jest aglomerowana przez spoiwo organiczne. Dostosowując skład spoiwa organicznego, płynność i gęstość ładunku tych aglomeratów można dostosować do potrzeb. Odsiewając grubsze lub drobniejsze cząstki, rozkład wielkości cząstek aglomeratów można dodatkowo dostosować, aby zapewnić dobrą płynność po załadowaniu do gniazda formy.

Jaka jest metoda produkcji detali z węglika wolframu?

   Przedmioty z węglików spiekanych można formować różnymi procesami. W zależności od wielkości przedmiotu obrabianego, poziomu złożoności kształtu i wielkości partii produkcyjnej, większość płytek skrawających jest formowana przy użyciu sztywnej formy dociskowej od góry i od dołu. Aby zachować jednolitość masy i wielkości obrabianego elementu na każdej prasie, należy upewnić się, że ilość proszku (masa i objętość) dopływającego do wnęki jest dokładnie taka sama. Płynność proszku jest głównie kontrolowana przez rozkład wielkości aglomeratów i właściwości spoiwa organicznego. Formowany przedmiot obrabiany (lub „półfabrykat”) można uformować przez przyłożenie ciśnienia formowania 10-80 ksi (kilofuntów na stopę kwadratową) do proszku załadowanego do wnęki.

    Nawet przy ekstremalnie wysokich ciśnieniach formowania, twarde cząstki węglika wolframu nie są odkształcane ani łamane, a spoiwo organiczne jest wciskane w szczelinę między cząstkami węglika wolframu, działając w ten sposób, aby ustalić położenie cząstek. Im wyższe ciśnienie, tym ściślejsze wiązanie cząstek węglika wolframu i większa gęstość zagęszczenia przedmiotu obrabianego. Właściwości formowania proszku stopniowanego węglika wolframu mogą się różnić w zależności od ilości spoiwa metalicznego, wielkości i kształtu cząstek węglika wolframu, stopnia tworzenia aglomeratów oraz składu i ilości spoiwa organicznego. W celu dostarczenia ilościowych informacji na temat charakterystyki prasowania gatunku proszku węglika wolframu, producent proszku zwykle projektuje zgodność między gęstością formowania a ciśnieniem formowania. Informacje te zapewniają, że dostarczony proszek jest zgodny z procesem formowania narzędzia.

    Wielkogabarytowe elementy z węglika spiekanego lub elementy z węglika o wysokim współczynniku kształtu (takie jak frezy palcowe i chwyty wierteł) są zwykle wytwarzane przez równomierne prasowanie proszku węglika wolframu w elastycznej torbie. Chociaż cykl produkcyjny metody prasowania wyrównującego jest dłuższy niż metody formowania, koszt wytworzenia narzędzia jest niższy, więc metoda ta jest bardziej odpowiednia do produkcji małoseryjnej.

    Proces ten polega na załadowaniu proszku do worka i zamknięciu otworu worka, a następnie umieszczeniu worka wypełnionego proszkiem w komorze i przyłożeniu ciśnienia 30-60 ksi przez urządzenie hydrauliczne do prasowania. Prasowane detale są zazwyczaj obrabiane do określonej geometrii przed spiekaniem. Rozmiar worka jest zwiększony, aby dostosować się do skurczu obrabianego przedmiotu podczas procesu zagęszczania i zapewnić wystarczający naddatek na proces szlifowania. Ponieważ przedmiot obrabiany jest przetwarzany po formowaniu w prasie, wymagania dotyczące konsystencji wsadu nie są tak surowe, jak w przypadku metody formowania, ale nadal pożądane jest zapewnienie takiej samej ilości proszku na wsad. Jeśli gęstość załadunku proszku jest zbyt mała, proszek załadowany do worka może być niewystarczający, co skutkuje małym rozmiarem przedmiotu obrabianego i koniecznością złomowania. Jeśli gęstość załadunku proszku jest zbyt duża, proszek załadowany do worka jest zbyt duży i przedmiot obrabiany musi zostać przetworzony, aby usunąć więcej proszku po formowaniu w prasie. Chociaż nadmiar proszku i złomowane części można poddać recyklingowi, zmniejszy to wydajność.

    Detale z węglików spiekanych można również formować metodą wytłaczania lub wtrysku. Proces wytłaczania jest bardziej odpowiedni do masowej produkcji przedmiotów o kształcie osiowosymetrycznym, podczas gdy proces formowania wtryskowego jest powszechnie stosowany do masowej produkcji przedmiotów o skomplikowanych kształtach. W obu procesach formowania, gatunek proszku węglika wolframu jest zawieszony w spoiwie organicznym, które nadaje jednorodność mieszaninie węglika wolframu, podobnie jak pasta do zębów. Mieszanka jest następnie wytłaczana przez otwór lub formowana we wnęce formy. Charakterystyka gatunku proszku węglika wolframu określa optymalny stosunek proszku do spoiwa w mieszance i ma istotny wpływ na przepływ mieszanki przez otwór wytłaczarki lub do gniazda formy.

    Po uformowaniu przedmiotu przez formowanie, prasowanie wyrównujące, wytłaczanie lub formowanie wtryskowe, spoiwo organiczne należy usunąć z przedmiotu przed końcowym etapem spiekania. Spiekanie usuwa pory w obrabianym przedmiocie, czyniąc go całkowicie (lub zasadniczo) gęstym. W czasie spiekania wiązanie metalowe w prasowanym przedmiocie staje się płynne, ale przedmiot obrabiany może nadal zachować swój kształt pod wpływem połączonego działania siły kapilarnej i kontaktu cząstek.

    Po spiekaniu geometria przedmiotu pozostaje taka sama, ale rozmiar się zmniejsza. Aby uzyskać wymagany rozmiar obrabianego przedmiotu po spiekaniu, przy projektowaniu narzędzia należy wziąć pod uwagę stopień skurczu. Projektując gatunek proszku węglika wolframu używanego do wykonania każdego narzędzia, należy upewnić się, że ma on prawidłowy skurcz po ściśnięciu pod odpowiednim ciśnieniem.

    W prawie wszystkich przypadkach spiekany przedmiot, który jest również nazywany jako półfabrykat z węglika musi być po spiekaniu. Najbardziej podstawową obróbką narzędzi skrawających jest ostrzenie krawędzi skrawającej. Wiele narzędzi po spiekaniu wymaga szlifowania i geometrii ich geometrii. Niektóre narzędzia wymagają szlifowania górnej i dolnej części; inne wymagają szlifowania obwodowego (z ostrzeniem lub bez ostrzenia krawędzi tnącej). Wszystkie pozostałości po ścieraniu z węglików spiekanych można poddać recyklingowi.

Jak przygotować powłokę przedmiotu obrabianego z węglika wolframu?

    W wielu przypadkach gotowa część musi zostać pokryta powłoką. Powłoka zapewnia smarowność i zwiększoną twardość oraz stanowi barierę dyfuzyjną dla podłoża, która zapobiega utlenianiu pod wpływem wysokich temperatur. Matryca z węglika wolframu ma kluczowe znaczenie dla właściwości powłoki. Oprócz głównych cech niestandardowego proszku matrycowego właściwości powierzchni podłoża można dostosować poprzez dobór chemiczny i modyfikację procesu spiekania. Poprzez migrację kobaltu można wzbogacić więcej kobaltu w najbardziej zewnętrznej warstwie powierzchni ostrza o grubości 20-30 μm w stosunku do reszty obrabianego przedmiotu, nadając w ten sposób lepszą ciągliwość warstwy wierzchniej podłoża, tak że ma dużą odporność na odkształcenia.

    Producenci narzędzi w oparciu o własne procesy produkcyjne (takie jak metody usuwania wosku, szybkości nagrzewania, czasy spiekania, temperatury i napięcia nawęglania) mogą nakładać specjalne wymagania na gatunki stosowanego proszku węglikowego. Niektórzy producenci narzędzi mogą spiekać przedmioty obrabiane w piecach próżniowych, podczas gdy inni mogą używać pieców do spiekania na gorąco (HIP) (które podają ciśnienie na obrabiany przedmiot pod koniec cyklu procesu w celu wyeliminowania wszelkich pozostałości). Por). Obrabiany przedmiot spiekany w piecu próżniowym może również wymagać poddania gorącemu procesowi prasowania izostatycznego w celu zwiększenia gęstości obrabianego przedmiotu. Niektórzy producenci narzędzi mogą stosować wyższe temperatury spiekania próżniowego w celu zwiększenia gęstości spiekanych mieszanin o niższej zawartości kobaltu, ale takie podejście może spowodować, że mikrostruktura będzie grubsza. W celu utrzymania drobnego rozmiaru ziarna można stosować proszek o mniejszej wielkości cząstek węglika wolframu. W celu dopasowania do konkretnego sprzętu produkcyjnego, warunki odparafinowania i napięcie nawęglania również mają różne wymagania dotyczące zawartości węgla w proszku węglika wolframu.

    Wszystkie te czynniki mają decydujący wpływ na mikrostrukturę i właściwości materiału spiekanego narzędzia z węglika wolframu. Dlatego istnieje potrzeba ścisłej komunikacji między producentem narzędzia a dostawcą proszku, aby zapewnić, że jest on wytwarzany zgodnie z narzędziem. Dostosowany proces produkcji niestandardowy proszek węglika wolframu. Dlatego nie dziwi fakt, że istnieją setki różnych gatunków węglików. Na przykład, ATI Alldyne produkuje ponad 600 różnych rodzajów proszku, z których każdy jest specjalnie zaprojektowany dla zamierzonego użytkownika i konkretnego zastosowania.

Jaka jest metoda klasyfikacji gatunków węglika wolframu?

  Połączenie różnych rodzajów sproszkowanego węglika wolframu, składu mieszanki i zawartości spoiwa metalicznego, rodzaju i ilości inhibitorów wzrostu ziarna itp. tworzy różnorodne gatunki węglika. Te parametry określą mikrostrukturę i właściwości węglika wolframu. Pewne specyficzne kombinacje wydajności stały się pierwszym wyborem dla określonych zastosowań obróbki, umożliwiając klasyfikację wielu gatunków węglików.

    Dwa najczęściej używane systemy klasyfikacji obróbki węglików do celów obróbki to system klasy C i system klasy ISO. Chociaż żaden z tych systemów nie odzwierciedla w pełni właściwości materiału, które wpływają na wybór gatunków węglików, stanowią one punkt wyjścia do dyskusji. Dla każdej taksonomii wielu producentów ma swoje własne specjalne gatunki, co skutkuje szeroką gamą gatunków węglików.

    Gatunki węglików można również klasyfikować według składu. Gatunki węglika wolframu (WC) można podzielić na trzy podstawowe typy: proste, mikrokrystaliczne i stopowe. Proste gatunki składają się głównie ze spoiw z węglika wolframu i kobaltu, ale mogą również zawierać niewielkie ilości inhibitorów wzrostu ziarna. Gatunek mikrokrystaliczny składa się z węglika wolframu i spoiwa kobaltowego z dodatkiem kilku tysięcznych węglika wanadu (VC) i/lub węglika chromu (Cr3C2), a jego wielkość ziarna może być mniejsza niż 1 μm. Gatunek stopu składa się z węglika wolframu i spoiwa kobaltowego zawierającego kilka procent węglika tytanu (TiC), węglika tantalu (TaC) i węglika niobu (NbC). Dodatki te są również nazywane węglikami sześciennymi ze względu na ich spiekanie. Otrzymana mikrostruktura wykazuje niejednolitą strukturę trójfazową.

    (1) Prosty gatunek węglika

    Takie gatunki do cięcia metalu zazwyczaj zawierają kobalt 3%-12% (wagowo). Wielkość ziaren węglika wolframu mieści się zwykle w zakresie 1-8 μm. Podobnie jak w przypadku innych gatunków, zmniejszenie wielkości cząstek węglika wolframu zwiększa jego twardość i wytrzymałość na pękanie poprzeczne (TRS), ale zmniejsza jego ciągliwość. Twardość prostych gatunków zwykle mieści się w przedziale 89-93,5 HRA; wytrzymałość na zerwanie poprzeczne wynosi zwykle 175-350 ksi. Takie gatunki proszku mogą zawierać dużą ilość surowców wtórnych.

    Klasy proste można podzielić na C1-C4 w systemie klas C i klasyfikować według serii klas K, N, S i H w systemie klas ISO. Proste gatunki o właściwościach pośrednich można sklasyfikować jako gatunki ogólne (np. C2 lub K20) do toczenia, frezowania, strugania i wytaczania; można stosować gatunki o mniejszej wielkości ziarna lub niższej zawartości kobaltu i wyższej twardości. Sklasyfikowany jako gatunek wykańczający (np. C4 lub K01); gatunki o większych rozmiarach ziarna lub wyższej zawartości kobaltu i lepszej udarności można sklasyfikować jako gatunki szorstkie (np. C1 lub K30).

    Narzędzia wykonane z prostych gatunków mogą być używane do cięcia żeliwa, stali nierdzewnej serii 200 i 300, aluminium i innych metali nieżelaznych, nadstopów i stali hartowanej. Gatunki te mogą być również używane w zastosowaniach do cięcia materiałów niemetalowych (takich jak narzędzia do wiercenia w skałach i geologicznych) o wielkości ziarna w zakresie od 1,5 do 10 μm (lub większej) i zawartości kobaltu od 6% do 16%. Innym niemetalowym rodzajem cięcia prostych gatunków węglików jest produkcja form i stempli. Gatunki te mają zazwyczaj średnią wielkość ziarna z zawartością kobaltu 16%-30%.

    (2) gatunek węglika mikrokrystalicznego

    Takie gatunki zwykle zawierają kobalt 6%-15%. W spiekaniu w fazie ciekłej, dodany węglik wanadu i/lub węglik chromu może kontrolować wzrost ziarna, uzyskując w ten sposób drobnoziarnistą strukturę o wielkości cząstek poniżej 1 μm. Ten drobnoziarnisty gatunek ma bardzo wysoką twardość i wytrzymałość na zerwanie poprzeczne 500 ksi lub więcej. Połączenie wysokiej wytrzymałości i wystarczającej udarności pozwala tym gatunkom narzędzi mieć większy dodatni kąt natarcia, co zmniejsza siły skrawania i wytwarza cieńsze wióry poprzez cięcie zamiast popychania metalu.

    Poprzez ścisłą identyfikację jakościową różnych surowców w produkcji gatunków proszku węglika wolframu i ścisłą kontrolę warunków procesu spiekania, możliwe jest zapobieganie tworzeniu się nienormalnych dużych ziaren w mikrostrukturze materiału. Właściwości materiału. Aby utrzymać mały i jednolity rozmiar ziarna, proszek z recyklingu można stosować tylko wtedy, gdy surowce i proces odzyskiwania są w pełni kontrolowane i przeprowadzane są szeroko zakrojone testy jakości.

    Gatunki mikrokrystaliczne można klasyfikować zgodnie z serią gatunków M w systemie klas ISO. Ponadto inne metody klasyfikacji w systemie klasy C i systemie klasy ISO są takie same jak w przypadku klas prostych. Gatunki mikrokrystaliczne mogą być używane do wytwarzania narzędzi do cięcia bardziej miękkich materiałów obrabianych, ponieważ powierzchnia narzędzia może być obrabiana bardzo gładko i zachowuje wyjątkowo ostrą krawędź skrawającą.

    Gatunki mikrokrystaliczne można również stosować do obróbki nadstopów na bazie niklu, ponieważ wytrzymują temperatury skrawania do 1200 °C. Do obróbki stopów żaroodpornych i innych materiałów specjalnych zastosowanie narzędzi z drobnoziarnistym gatunkiem i prostych narzędzi z emalią może jednocześnie poprawić ich odporność na zużycie, odkształcenia i ciągliwość. Gatunki mikrokrystaliczne nadają się również do wytwarzania narzędzi obrotowych (takich jak wiertła), które generują naprężenia ścinające. Jeden typ wiertła jest wykonany z kompozytowego gatunku węglika wolframu. Konkretna zawartość kobaltu w materiale w określonej części tego samego wiertła jest różna, dzięki czemu twardość i wytrzymałość wiertła są zoptymalizowane zgodnie z potrzebami obróbki.

    (3) Gatunek węglika typu stopu

    Gatunki te są używane głównie do cięcia części stalowych, które zazwyczaj mają zawartość kobaltu 5%-10% i zakres wielkości ziarna 0,8-2 μm. Dodając 4% do 25% węglika tytanu (TiC), można zmniejszyć tendencję węglika wolframu (WC) do dyfuzji na powierzchnię złomu stalowego. Wytrzymałość narzędzia, odporność na zużycie kraterowe i odporność na szok termiczny można poprawić, dodając nie więcej niż węglik tantalu 25% (TaC) i węglik niobu (NbC). Dodatek takich sześciennych węglików zwiększa również zaczerwienienie narzędzia, pomagając uniknąć odkształceń termicznych narzędzia podczas ciężkiego skrawania lub innej obróbki, w której krawędź skrawająca może wytwarzać wysokie temperatury. Ponadto węglik tytanu może zapewniać miejsca zarodkowania podczas spiekania, poprawiając równomierność rozkładu regularnego węglika w obrabianym przedmiocie.

    Na ogół gatunki węglików stopowych mają zakres twardości HRA91-94 i wytrzymałość na zerwanie poprzeczne 150-300 ksi. W porównaniu z prostym typem, odporność na zużycie stopu ma słabą odporność na zużycie i niską wytrzymałość, ale jego odporność na zużycie wiązania jest lepsza. Gatunki stopów można podzielić na C5-C8 w systemie klas C i można je sklasyfikować zgodnie z serią klas P i M w systemie klas ISO. Gatunki stopów o właściwościach pośrednich można sklasyfikować jako gatunki ogólne (np. C6 lub P30) do toczenia, gwintowania, strugania i frezowania. Najtwardsze gatunki można sklasyfikować jako gatunki drobne (np. C8 i P01) do wykańczania i wytaczania. Gatunki te zazwyczaj mają mniejszy rozmiar ziarna i niższą zawartość kobaltu, aby osiągnąć pożądaną twardość i odporność na zużycie. Jednak podobne właściwości materiału można uzyskać, dodając więcej sześciennych węglików. Gatunki najbardziej odporne można sklasyfikować jako gatunki zgrubne (np. C5 lub P50). Gatunki te mają zazwyczaj średnią wielkość cząstek i wysoką zawartość kobaltu, a ilość dodawanego węglika sześciennego jest również niewielka, aby osiągnąć pożądaną ciągliwość poprzez hamowanie propagacji pęknięć. W przerywanym procesie toczenia wydajność skrawania można dodatkowo poprawić, stosując gatunek bogaty w kobalt o wyższej zawartości kobaltu na powierzchni frezu.

    Gatunki stopowe o niskiej zawartości węglika tytanu są używane do obróbki stali nierdzewnej i żeliwa ciągliwego, ale mogą być również używane do obróbki metali nieżelaznych (takich jak nadstopy na bazie niklu). Gatunki te zazwyczaj mają wielkość ziarna mniejszą niż 1 μm i zawartość kobaltu od 8% do 12%. Gatunki o wyższej twardości (np. M10) mogą być stosowane do toczenia żeliwa ciągliwego; gatunki o lepszej udarności (np. M40) mogą być stosowane do frezowania i strugania stali lub do toczenia stali nierdzewnej lub superstopów.

    Gatunki węglikowe typu stopowego mogą być również wykorzystywane do cięcia materiałów niemetalowych, głównie do produkcji części odpornych na zużycie. Gatunki te zazwyczaj mają wielkość cząstek 1,2-2 μm i zawartość kobaltu 7%-10%. Podczas produkcji tych gatunków zwykle dodaje się dużą część materiałów pochodzących z recyklingu, co skutkuje wyższą opłacalnością stosowania części zużywających się. Części zużywające się wymagają dobrej odporności na korozję i wysokiej twardości. Gatunki te można otrzymać przez dodanie węglika niklu i chromu podczas produkcji takich gatunków.

    Aby spełnić wymagania techniczne i ekonomiczne producentów narzędzi, kluczowym elementem jest proszek węglika wolframu. Proszki przeznaczone do urządzeń obróbczych narzędzi i parametrów procesu zapewniają wydajność gotowej części i dają setki gatunków węglików. Nadający się do recyklingu charakter materiałów węglikowych i możliwość bezpośredniej współpracy z dostawcami proszków pozwalają producentom narzędzi na skuteczną kontrolę jakości produktów i kosztów materiałów.

Dedykowani najwyższej jakości narzędziom skrawającym z węglika spiekanego, pomagamy lepiej toczyć, frezować i wiercić w celu uzyskania większej opłacalności.

Nasze produkty obejmują głównie

• pręty z węglika
• frezy z węglików spiekanych
• wiertła z węglików spiekanych
• narzędzia tnące z węglików spiekanych
• półfabrykaty z węglika